سالمرگ
محمدحسین لقمان‌ادهم (۱۲۵۸ تبریز - ۱۳۲۹ تهران) ملقب به لقمان‌الدوله و معین‌الاطبا پزشک ایرانی و نخستین رئیس دانشکده پزشکی دانشگاه تهران بود.
محمدحسین لقمان‌ادهم در سال ۱۲۵۸ خورشیدی در تبریز متولد شد. پدر ایشان زین العابدین خان لقمان الممالک که تحصیلات خود را در دانشکدهٔ پزشکی پاریس انجام داده و پس از مراجعت به ایران در تبریز به سمت طبیب مخصوص ولیعهد وقت محمدعلی میرزا مشغول کار شد وی با بودجه شخصی خود مدرسه لقمانیه را با اسلوب اروپایی تأسیس کرد و دیپلم این مدرسه را دولت فرانسه و روسیه معادل دیپلم کامل متوسطه می‌شناختند. لقمان ادهم تحصیلات مقدماتی و متوسطه را در تبریز در مدرسه لقمانیه انجام داده و چندی معلم جغرافیا و ناظم آن مدرسه بود. سپس نزد اساتید فن و پدر خود طب ایرانی را فرا گرفت و معین الاطبا لقب گرفت و شهرتش از شهر تبریز گذشت و محمدعلی شاه او را به دربارش فراخواند. وی که ملقب به معین الاطبا شده بود در جریان استبداد صغیر و به توپ بستن مجلس تعدادی از آزادی خواهان زندانی در باغ شاه را فراری داد و خودش نیز به فرانسه رفت. در سال ۱۹۰۸ در آنجا مدرک دکترای پزشکی گرفت و در بازگشت طبیب مخصوص احمد شاه شد و لقب لقمان‌الدوله را از او دریافت کرد.
در سال ۱۳۳۸ ه.ق به اتفاق دکتر حکیم‌الدوله (محمدحسن لقمان‌ادهم برادر کوچکترش و وزیر بهداری کابینه دکتر مصدق) جزو همراهان احمدشاه در سفر اروپا بود و در بازدید از انستیتو پاستور، احمدشاه را به تأسیس چنین بنگاهی در ایران تشویق کرد و برای این کار دکتر منارد فرانسوی را استخدام و به ایران آورد. در سال ۱۲۹۵ ریاست طب مدرسه دارالفنون را به عهده گرفت و پایه و اساس دانشکده پزشکی را پی ریزی نمود؛ کلاس طب را از دارالفنون مجزا و در سال ۱۲۹۷ تبدیل به مدرسه طب کرد.[۱] بعدها وقتی دانشگاه تهران تأسیس شد و شروع به کار کرد اولین رئیس دانشکده پزشکی آن شد.
در سال ۱۳۱۲ به سمت پزشک مخصوص رضاشاه منصوب شدند. در سال ۱۳۱۷ از ریاست دانشکدهٔ پزشکی و خدمات رسمی‌دولتی به دلیل بیماری کناره گیری کرد.
در سال ۱۳۲۸ به پاس خدمات ۵۰ ساله ایشان از طرف وزارت فرهنگ، دانشگاه تهران و فرهنگستان ایران جشنی در تالار فرهنگ برپا شد و در این جشن به ایشان نشان همایونی و نشان دانش اعطا گردید. وی در ۱ آبان ۱۳۲۹ درگذشت. وزارت بهداری برای قدردانی از خدمات بهداشتی ایشان بیمارستان سیصد تخت خوابی خود را در ۱۵ دی ۱۳۳۰ طی مراسمی‌به نام ایشان نامگذاری کرد. دهخدا و بهار نیز در مدح او اشعاری سروده‌اند. در تهران خیابانی به نام او نامگذاری شده بود که پس از انقلاب به خیابان باقری‌کماسایی تغییر نام داد